Even voorstellen: Sjoerd Miedema
In 2001 nam ik het melkveebedrijf van mijn ouders over. Dat gebeurde tegen een waarde die
eigenlijk niet kon. Maar zo ervaart bijna iedere jonge boer dat. Naar de toenmalige tijdgeest
intensiveerde ik het bedrijf zodanig dat de geldstroom groot genoeg werd, om aan de
financiële verplichtingen te voldoen. We verdienden ook nog een goede boterham.
Door deel te nemen aan verschillende projecten waarin gemeten werd hoe het zat met
nitraat in het grond- en oppervlaktewater, leek het allemaal goed te kunnen met onze
intensieve bedrijfsvoering. Alleen de biodiversiteit was niet best. Daar maakte ik me in eerste
instantie geen zorgen over: vlinders geven geen melk.

Om ons bedrijf verder te laten groeien hebben we in 2003 land aangekocht op 8 kilometer
afstand, met als doel dit op termijn ook te intensiveren. Er zat een subsidieregeling op de
percelen die ons eigenlijk niet paste. De regeling hield in dat er niet voor 15 juni gemaaid
mocht worden. Maar er zaten helemaal geen vogels. We konden dit pakket ombuigen naar
een regeling genoemd: “ontwikkeling kruidenrijk grasland met instandhouding bemesting
ruige mest”.

Tot mijn verbazing kwamen hier allemaal weidevogels op af. Het jongetje in mij werd wakker.
Samen met het gezin hebben we toen de afslag genomen richting natuurinclusieve
landbouw. Dit gaf een enorm goed gevoel. In 2013 hebben we de Friese Sulveren Skries
gewonnen. Door de media aandacht die dit gaf, werden we in 2014 uitgenodigd om mee te
gaan naar India voor kennisuitwisseling “reduce antibiotics”. Het jaar erop was er een
uitwisseling naar Oeganda. Enorm inspirerende reizen, georganiseerd door de internationale
moederorganisatie van PNV. Wat ik op deze reizen leerde, was voor ons de belangrijkste
reden om thuis te stoppen met zowel antibiotica als ontwormingsmiddelen. En het jaar erop
schakelden we om naar biologisch!

Inmiddels zijn we zelfs biologisch dynamisch. We zijn het groeien ontgroeid.
Ons centrale thema is: Voedsel telen waar dat kan. Waar dat niet gaat, produceren we, via
gras, melk en vlees.

Waar we verbaasd over zijn, is de kracht van de natuur. Zo hebben we ondanks ons hoge
waterpeil op de veenweiden geen last van leverbot. Komt dat misschien door de ganzen, die
naast gras ook graag een slakje eten?

De zoektocht om antibiotica en chemie te verminderen is de uitdaging voor de toekomst. En
de toekomst begint nu! De kennis die internationaal beschikbaar is delen en ontwikkelen, is
voor mij de drijfveer om me beschikbaar te stellen als voorzitter van het platform Natuurlijke
veehouderij.

Ik hoop mijn bijdrage te kunnen leveren en zie uit naar meer kennisuitwisseling.

Hartelijke groeten Sjoerd Miedema